«Όταν χαμήλωσε ο ουρανός» στο Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών- Ένα έργο -«ύμνος» στον άνθρωπο και την ειρήνη

Το έργο «Όταν χαμήλωσε ο ουρανός» του βραβευμένου με τέσσερα Κρατικά Βραβεία του ΥΠ.ΠΟ, Μιχαήλ Άνθη, θα παρουσιαστεί, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη, στο Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών. Πρεμιέρα, αύριο Πέμπτη 27 Μαρτίου.

Στα ερείπια ενός βομβαρδισμένου σπιτιού στην Γάζα, εγκλωβίζονται ένας Ισραηλινός λοχαγός κι ένας Παλαιστίνιος δάσκαλος. Οι δύο άντρες, ακίνητοι, θαμμένοι ζωντανοί, καταπλακωμένοι από συντρίμμια, μάταια προσπαθούν να απελευθερωθούν. Με σπαρακτικές κραυγές αναζητούν ένα σημείο ζωής των δικών τους ανθρώπων. Μετά τις εκατέρωθεν κατηγορίες για τις ευθύνες ενός πολέμου που μαίνεται χρόνια, η συνειδητοποίηση ότι το τέλος πλησιάζει, μαλακώνει την καρδιά τους. Υποχρεωμένοι να ζήσουν λεπτό προς λεπτό έναν βασανιστικό θάνατο λόγω του οξυγόνου που λιγοστεύει, δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να αναμετρηθούν με τα πιστεύω τους που τους έφεραν μέχρι εδώ.

Ο πραγματικός «άλλος» είναι πλέον ο εαυτός τους. Με αυτόν θα  κάνουν απολογισμό. Οι επιλογές που έκαναν, τώρα βαραίνουν αλλιώς. Βλέπουν, συνειδητοποιούν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Φανερές και κρυφές πλευρές της ζωής τους φωτίζονται απ’ το σκοτάδι της απόγνωσης. Κι όσο κι αν ο πόλεμος μέσα τους αντιστέκεται ακόμα και επιμένει, αναπόφευκτα έρχονται κοντά. Όταν δε μέσα απ’ τα ερείπια προβάλλει το χέρι τής επίσης εγκλωβισμένης γυναίκας του Παλαιστίνιου,  ο πόλεμος των δύο κόσμων στο πρόσωπο των δύο αντρών «τελειώνει» με ένα συγκλονιστικό φινάλε. 

Ο Μιχαήλ Άνθης, καλεσμένος στην εκπομπή «Μέρα με Χρώμα» της ΕΡΤ3 μίλησε για το πως συνέγραψε το έργο.

«Το έγραψα συγκλονισμένος από αυτά που βλέπω να γίνονται γύρω μας, από τον πόλεμο που μαίνεται στη Γάζα. ;Eνα αντιπολεμικό, υπαρξιακό δράμα. Ο ουρανός είναι τα μπάζα τους, αυτοί οι δύο έχουν δύο μπάζα, το ένα πάνω από το κεφάλι τους και το άλλο μπροστά στον επικείμενο θάνατο και μετά τις εκατέρωθεν κατηγορίες για την ταυτότητα του πυραύλου πρέπει να αποτινάξουν τα μπάζα που έχουν στο μυαλό τους. Είναι ο προσωπικός μου ύμνος, μια ελεγεία στην αγάπη, τη συμφιλίωση, την ειρήνη και οι αποκαλύψεις είναι συγκλονιστικές. Tο έργο έχει και πολύ χιούμορ, ιδιαίτερα από την πλευρά του Γιουσέφ, που μαθαίνουμε στο τέλος και το λόγο που είναι κυνικός και αυτοσαρκαστικός, είναι αντιμέτωποι και οι δύο κυρίως με τον εαυτό τους και στο τέλος έχει και ανατροπή», είπε μεταξύ άλλων.